Voorbij!

Dag iedereen

Het is hier half elf ’s ochtends en het is de tweede vertrekdag voor staffleden. Gisterochtend en vandaag hebben we al afscheid genomen van echt geweldige mensen en morgen vertrek ik met de laatste groep. Het kamp begint leeg te worden, stil en het afsluiten van dit avontuur is begonnen. Een avontuur dat ik nooit meer vergeet, the summer of my life! Na 10 weken keihard werken, leven met allemaal stuk voor stuk prachtige mensen, is het tijd om dag te zeggen. Dag tegen alle nieuwe vrienden die allemaal terug gaan naar hun eigen thuis ergens op de wereld. Dag tegen Scott, onze baas, die met hart en ziel ons begeleid heeft deze zomer. Dag tegen de locatie, temperatuur  en gezelligheid. 

En dan rest er nog maar een ding dat ik moet doen: Inpakken! Want ik vraag me af hoe ik alles heb meegekregen en hoe dat weer allemaal in de koffer past? Wat laat ik achter en wat neem ik mee terug? Het inpakken voelt voor mij als definitief afscheid nemen, want dan zijn al jouw bezittingen weg uit deze plek, dan is het compleet leeg en dan voelt het alsof je hier nooit 10 weken geleefd hebt. 
Morgen vertrek ik om half acht ’s ochtends met de laatste groep. Ik vlieg vanuit Chicago O’Hare Airport naar New York waar ik nog vijf dagen verblijf. Een kleine vakantie waar ik even kan afschakelen van 10 weken, 13 uur per dag werken en even kan genieten van het mooie land. Ik reis er alleen naartoe, maar iemand komt mij vergezellen gedurende de dagen. Ik blijf van woensdag tot maandagmiddag in New York en ik vlieg in de avond terug naar huis. En Manon komt erbij vanaf donderdag tot zondagavond, want dan vertrekt zij alweer naar huis. Manon ken ik van de informatiedag in Utrecht over Amerika. Dus voor dit hele avontuur kwam ik haar tegen en het klikte. Zij heeft op een ander zomerkamp gewerkt en door de weken heen hebben wij contact gehouden en zo op het idee gekomen om samen de laatste dagen te gaan reizen. 

Maar over 7 dagen kom ik nu op Nederlandse tijd aan in Amsterdam, dan kom ik thuis! Het klikt raar, want het was  voor een tijd altijd over zoveel weken, maar we spreken al van dagen. Ik kreeg de vraag: Ben je blij dat je naar huis gaat? Mijn antwoord: Ja en Nee! Ja, omdat ik thuis wel gemist heb en het heerlijk vind om weer in mijn eigen bed te kunnen liggen. Iedereen weer te zien en te kunnen spreken. Ik heb ook daadwerkelijk iedereen gemist! Oh en allemaal verhalen te kunnen vertellen, te kunnen delen. Niet via een blog, maar face to face. En ik verlang naar een knuffel, gewoon om iemand vast te pakken en te zeggen: Hier ben ik weer of  hoe is het met je? Maar aan de andere kant wil ik niet naar huis, want ik laat een top zomerkamp achter, prachtige mensen van binnen en buiten, nieuwe vrienden die je misschien nooit meer ziet en vooral de liefde en samenwerking die we met z’n allen, campers en staffleden gevoeld en beleefd hebben. Als de hele staffgroep van dit jaar terug zou komen volgend jaar, dan ga ik nog een keer. Alleen al voor de groep, want het zijn werkelijk stuk voor stuk allemaal geweldige mensen. 

En zoals Shady Oaks Camp dat zelf zegt: It feels like a second home and you’re always welcome! En daar hebben ze groot gelijk in. Ik ga ze allemaal, alle campers, staffleden, vrijwilligers en lieve ouders missen. Jullie hebben allemaal een plekje in mijn hart en tot ziens!